ANTWERPEN - Nigel Williams kwam naar ons land als militante werkman. Dat hij nu zowat onze beste stand-upcomedian is, bewijst hij in 'Working class hero'.
De beste stand-upcomedians lijken uit de losse pols te praten. Ze klagen steen en been over wat hen irriteert in het leven en gaan vlotjes in op reacties uit het publiek. Het enige waar ze vooraf diep over nadenken, zijn de grappen. Messcherpe, compromisloze grappen moeten het zijn, die niets of niemand sparen.
In Vlaanderen benadert niemand dat ideaalbeeld dichter dan Nigel Williams, de man die zich nog altijd laat leiden door de verontwaardiging die hem destijds bij Opel naar de vakbond dreef. En toch zijn er Vlamingen die hem 'naar het land van zijn oorsprong' wensen, zoals ze dat doen met andere 'allochtonen'. Nigel Williams leest met duivels genoegen een haatbericht voor van zo'n zelfverklaarde autochtone Vlaming en zegt en passant wat hij denkt over BHV en Bart De Wever.
De gehaktmolen
Maar wie dacht dat hij zijn gal enkel zou spuwen over al wat Vlaams en rechts is, komt bedrogen uit. 'Ik ben politiek ambidexter.' Williams draait net zo goed Caroline Gennez door de gehaktmolen als Iggy Pop en Pukkelpop: 'niet hypocriet doen omdat het dichtbij is'. Hij verwijt de mei'68-generatie en de punkers dat ze van onze kinderen zulke overbeschermde watjes hebben gemaakt. En toch zullen die door sommigen zo verwenste jongeren de nieuwe helden moeten worden, de mensen die de puinhoop van de vorige generaties moeten opruimen. Misschien moeten we ons zelfs spiegelen aan de mensen zonder papieren - ook echte helden - omdat we in de toekomst weleens in hun schoenen zouden kunnen staan.
Dat klinkt allemaal serieus en gewichtig, bij momenten zelfs confronterend, maar van Nigel Williams kun je het hebben, omdat hij het meent uit de grond van zijn hart. En omdat zijn grappen zo goed zijn, natuurlijk, zelfs in de donkerste passages over Libië, Somalië en Zimbabwe.
Liefhebbers van het glazen huis van Studio Brussel zullen wellicht even moeten slikken, maar het verhaal van Williams klopt. Niets tegen het goede doel, maar selectieve verontwaardiging is hypocriet en vaak ronduit beledigend. Wel huilen met 'Dieren in nesten', maar niet als je stervende kindjes ziet op televisie. Wel geven als je een plaatje mag aanvragen, maar niet uit eigen beweging. 'Je moet altijd opkomen voor de mensen die het minder goed hebben,' stelt Nigel Williams zonder een greintje cynisme, en legt zo het verband tussen zijn leven als vakbondsman en als komiek.
Authentiek
Jean-Luc Dehaene, Starbucks, DSK, de burgemeester van Aalst, het MAS: ze passeerden allemaal de revue, toch op de première. Nigel Williams heeft zijn teksten niet uitgeschreven en durft zich over te geven aan de inspiratie van het moment, zoals het de ware stand-up comedian betaamt. In zijn geval bovendien met de kracht en authenticiteit van de working class hero. Onze held zal hij altijd blijven.
In Vlaanderen benadert niemand dat ideaalbeeld dichter dan Nigel Williams, de man die zich nog altijd laat leiden door de verontwaardiging die hem destijds bij Opel naar de vakbond dreef. En toch zijn er Vlamingen die hem 'naar het land van zijn oorsprong' wensen, zoals ze dat doen met andere 'allochtonen'. Nigel Williams leest met duivels genoegen een haatbericht voor van zo'n zelfverklaarde autochtone Vlaming en zegt en passant wat hij denkt over BHV en Bart De Wever.
De gehaktmolen
Maar wie dacht dat hij zijn gal enkel zou spuwen over al wat Vlaams en rechts is, komt bedrogen uit. 'Ik ben politiek ambidexter.' Williams draait net zo goed Caroline Gennez door de gehaktmolen als Iggy Pop en Pukkelpop: 'niet hypocriet doen omdat het dichtbij is'. Hij verwijt de mei'68-generatie en de punkers dat ze van onze kinderen zulke overbeschermde watjes hebben gemaakt. En toch zullen die door sommigen zo verwenste jongeren de nieuwe helden moeten worden, de mensen die de puinhoop van de vorige generaties moeten opruimen. Misschien moeten we ons zelfs spiegelen aan de mensen zonder papieren - ook echte helden - omdat we in de toekomst weleens in hun schoenen zouden kunnen staan.
Dat klinkt allemaal serieus en gewichtig, bij momenten zelfs confronterend, maar van Nigel Williams kun je het hebben, omdat hij het meent uit de grond van zijn hart. En omdat zijn grappen zo goed zijn, natuurlijk, zelfs in de donkerste passages over Libië, Somalië en Zimbabwe.
Liefhebbers van het glazen huis van Studio Brussel zullen wellicht even moeten slikken, maar het verhaal van Williams klopt. Niets tegen het goede doel, maar selectieve verontwaardiging is hypocriet en vaak ronduit beledigend. Wel huilen met 'Dieren in nesten', maar niet als je stervende kindjes ziet op televisie. Wel geven als je een plaatje mag aanvragen, maar niet uit eigen beweging. 'Je moet altijd opkomen voor de mensen die het minder goed hebben,' stelt Nigel Williams zonder een greintje cynisme, en legt zo het verband tussen zijn leven als vakbondsman en als komiek.
Authentiek
Jean-Luc Dehaene, Starbucks, DSK, de burgemeester van Aalst, het MAS: ze passeerden allemaal de revue, toch op de première. Nigel Williams heeft zijn teksten niet uitgeschreven en durft zich over te geven aan de inspiratie van het moment, zoals het de ware stand-up comedian betaamt. In zijn geval bovendien met de kracht en authenticiteit van de working class hero. Onze held zal hij altijd blijven.
Recencie dateert van maandag 10 oktober 2011 uit 'de Standaard'. Auteur: Karel Michiels
'Working class hero' is te zien in Cultuurcentrum Achterolmen op vrijdag 12 oktober 2012 om 20.15u. Tickets zijn te boeken via: http://www.achterolmen.be/production.php?fid=1817&prod=HUMOR en kosten 14€ per stuk.
'Working class hero' is te zien in Cultuurcentrum Achterolmen op vrijdag 12 oktober 2012 om 20.15u. Tickets zijn te boeken via: http://www.achterolmen.be/production.php?fid=1817&prod=HUMOR en kosten 14€ per stuk.
0 reacties:
Een reactie posten